Oto co pisze w swej książce "Płonące krzaki nad Obrą" Maria Zientara- Malewska z roku 1961:

" Znakomity archeolog prof. Kostrzewski jest zdania, że Kargowę można zaliczyć do najstarszych grodów Ziemi Lubuskiej, powstałych około tysięcznego roku., tak jak Santok, Rzepin, Miedzyrzecz i Ziemsko. ślady grodziska w postaci starego wału znajdują się na wzgórzu zwanym Żydowskim Cmentarzem. Przeprowadzone tu prace wykopaliskowe naprowadziły na ciekawe znaleziska z epoki kamiennej i brązowej.
Kto był założycielem prastarego grodu- trudno ustalić. Jedni twierdzą, że podgrodzie zwane Kargową zbudowali Polacy; inni sądzą,iż założycielami byli Łużyczanie, ci sami, którzy zapoczątkowali sąsiedni Chwalim- wioskę leżącą 3 km od Kargowy, słynącą z winnic i sadów.
Pierwsza wzmianka historyczna o Kargowie datuje się z roku 1247, ale dotyczy przede wszystkim majątku ziemskiego Karge. Zwyczajem ówczesnym przy majątkach zakładano wioski czynszowe, żeby mieć zapewnioną siłę roboczą. Inny dokument z roku 1360 utwierdza nas w przypuszczeniu, że tak właśnie powstała Kargowa. Podaje on, że wtenczas już istniała wioska, gdyż właściciel majątku nadał kilku osadnikom ziemie na własność. Ale znać nie bardzo miała korzystne warunki rozwoju, skoro jeszcze w 1580 roku liczyła zaledwie 18 gospodarstw, do których należało razem 4,5 łana ziemi.
W XVII wieku zaczęli osiedlać się w Kargowie Niemcy- protestanci wygnani ze Śląska. Odtąd miejscowość posiadała charakter niemiecki i protestancki. Katolików było tu mało, a Polaków jeszcze mniej, bo ci wyprowadzali się stopniowo do Kopanicy lub Wolsztyna.
Początkowo nazwa osady brzmiała podobno Krzysgowo, następnie Kargów. O jej polskości świadczą m. in. stare nazwy, jakich miejscowy lud używa na określenie poszczególnych łąk, pól, lasów itd. Brzmią one: Zadworze, Przedzagon, Droga Jelonkowa, Trójkąt, Wrzesze, Loga, przedzwina, Ostrów.
Wg ówczesnych praw nadanych właścicielom wsi, dorosłe dzieci rolników, chałupników i robotników, musiały przez trzy lata pracować w ich majątku lub tam, gdzie wyznaczyli im miejsce pracy, za minimalnym wynagrodzeniem. Dopiero po odsłużeniu tych lat, mogły zawierać związki małżeńskie lub szukać sobie pracy poza majątkiem, i to jednak wyłącznie za zgodą właściciela.
Rolnicy płacili majątkowi czynsz oraz dostarczali co roku na św. Marcina 10 wiertli zboża, 5 tłustych kapłonów lub 20 gr srebrnych, kopę jaj lub w zamian 8 srebrnych groszy.
Poza tym zobowiązani byli do szarwarku przez 6 dni w tygodniu. roboty w polu musiały być wykonane starannie, para koni.
Kobiety za całodzienną prace przy strzyżeniu owiec, pieleniu prosa i lnu, przędzeniu otrzymywały jedynie 2 grosze srebrne, a robotnicy zatrudnieni przy łowieniu ryb czy młóceniu zboża- garniec piwa i bochen chleba dziennie. z tych bardzo skąpych zarobków ewangelicy płacili pastorowi rocznie 1 lub 2 grosze srebrne. Nauczyciele otrzymywali wynagrodzenie tak niskie, że musieli zarabiać na życie jako szewcy czy stolarze.
Nic dziwnego, że tak traktowana ludność buntowała się przeciw nieludzkiemu wyzyskowi. Tak samo jak na Warmii, śpiewała piosenki wyrażające skargę na złych panów i ekonomów, na ciężką pracę i kawałek chleba "cienki jak klonowy listek".
(cdn.)

Rozejrzyjmy się po Kargowie. Miła to i bardzo schludna miejscowość, położona w kotlinie nad Obrzycą, posiada jak wiele miasteczek polskich- kręte źle brukowane uliczki, ale za to piękny ratusz i wokół niego rozległy plac, tętniący ongiś gwarem jarmarków, a i dziś rojny w czasie tygodniowych targów. Obok zamku, pięknie położonego wśród drzew, znajdują się zabudowania folwarczne. Dawniej był tu również browar i gorzelnia, a nad Obrzycą turkotały dwa młyny.
Biały ratusz w Kargowie wsławiła bohaterska jego obrona przez żołnierzy polskich pod dowództwem kpt. Więckowskiego. Przez długie lata kargowianie opowiadali z dumą i rozrzewnieniem o bohaterskiej obronie ratusza, pokazując ślady kul na murach budowli.
W 1919 roku toczyły się w Kargowie i okolicy ciężkie boje powstańców polskich z Grenzschutzem; znowu krew młodzieży babimojskiej zrosiła obficie podkargowskie pola. Ale i powstania nie przyniosły upragnionej wolności. Ani Kargowa, ani wioski okoliczne nie zostały przyłączone do Macierzy. Dopiero w roku 1945 wraz z całą Ziemią Lubuską wróciły do Ojczyzny.
Aż dziw bierze, że Kargowa, spore miasteczko, aż do 1902 roku nie posiadała kościoła katolickiego. Wówczas dopiero proboszcz kopanicki ks. Czarnecki zbudował skromną kapliczkę. Parafie erygowano w roku 1921.
Pierwszy proboszcz kargowski ks. Maksymilian Wdowczyk pozostał w pamieci kargowian jako gorliwy duszpasterz i Polak. W czasach hitlerowskich doznał wielu szykan ze strony władz oraz pastorów ewangelickich. Nie ustawał jednak w pracy, głosząc słowo Boże i umożliwiając wiernym śpiew w języku ojczystym. Hitlerowcy tylko czekali na moment, gdy będą mogli usunąć niewygodnego proboszcza. W dniach napaści hitlerowskiej na Polskę ks. Wdowczyk został aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau. Po 2 latach katorgi zwolniono go pod warunkiem, że nie wróci do Kargowy. Osiedlił się więc w Bonn, gdzie pracował jako nauczyciel religii.
Za czasów ks. Wdowczyka kaplice przebudowano na kościół. Banalna nieco budowla z czerwonej cegły nie posiada większej wartości artystycznej. Dobrym kapłanem i przyjacielem Polaków był równiez następca ks. Wdowczyka- ks. Scherer, Niemiec. W roku 1946 zrezygnował on z parafii, gdyz nie znał języka polskiego na tyle, by móc prowadzic ksiegi parafialne i wygłaszać kazania. Ks. Scherer wyprowadził si edo Niemiec i zamieszkał w Dreźnie. Po nim na krótko parafie objął ks. Walter, repatriant z archidiecezji lwowskiej.
Następcą ks. Waltera został ks. Jan Meger. Obecny proboszcz urodzony w Berlinie, zebrał się z całym zapałem do pracy. zakupił bogate szaty liturgiczne, chorągwie i baldachim, przeprowadził remont kapitalny kościoła oraz instalacje elektryczną, polecił wyrzeźbić w drewnie prześliczny ołtarz , najpiękniejszy chyba na Ziemi Lubuskiej. Wokół plebanii założył piękny ogród i sad owocowy.
Przy kościele pracują ofiarnie trzy siostry Służebniczki Najświętszej Maryi Panny. Do parafii należą obecnie dwa kościoły filialne w Smólnie Wielkim i Karszynie.
Pod względem ekonomicznym Kargowa nie posiada zbyt korzystnych warunków rozwoju.. Jedynym obiektem przemysłowym jest tu fabryka czekolady i cukierków, zatrudniająca około stu osób, przeważnie kobiet. Fabryka ta, przed wojną własność von Liechtensteina, została założona w 1908 roku. Uruchomiona zaraz po wojnie, pracuje obecnie pełna parą i słynie z jakości swoich wyrobów.
Jest także w Kargowie Bank Ludowy kierowany przez syna znanego wiarusa polskiego, pana Gołąbka, mała restauracja, szkoła kilka sklepów- i to już chyba wszystko. Ludność zajmuje się przeważnie rolnictwem i rękodzielnictwem.
Spokojne, ale jakże miłe miasteczko, wsławione bohaterskimi walkami oddziałów powstańczych i mężną postawą ludu polskiego wobec zaborców- niechaj rozwija sie pomyślnie na pożytek wolnemu krajowi."