Witam na stronie o Galicji. Można będzie na niej znaleźć ciekawe dokumenty, mapy i opisy tej fascynujacej krainy naszych przodków...
Na poczatek prezentuję mapę z 1914 roku, jest to " Die Schlachten in Polen und Galizien".

Współczesny Halicz:

Panorama miasta

O historii Halicza.

Halicz to kilkutysięczne miasto znajdujące się w obwodzie iwanofrankowskim. Niewielkie, ale zadbane, malowniczo położone, między Dniestrem a wzgórzem zamkowym, niestety chyba trochę przez Polaków zapomniane, biorąc pod uwagę jego historyczne znaczenie. Zapewniam jednak, że warto tu się zatrzymać podczas zwiedzania Ukrainy, zwłaszcza, iż leży ono na trasie ze Lwowa do Stanisławowa. Wszak od Halicza nazwę swą wywodzi Galicja i to tu znajdowała się druga po Gnieźnie stolica metropolii katolickiej na ziemiach polskich.
Szukając wiadomości na temat początków państwowości na ziemi halickiej natknąłem się na wiele sprzecznych i wątpliwych informacji, stąd nadmienię je bardzo ogólnie. Istnieją przypuszczenia, iż w okresie panowania Mieszka I i po przerwie, za Bolesława Chrobrego, była ona przejściowo związana z Polską. Zasadniczo wchodziła jednak w skład Rusi Kijowskiej ale wraz z pogłębiającym się jej rozbiciem dzielnicowym ziemia halicka zyskiwała coraz większą samodzielność. Na początku XIII tereny te opanował król węgierski Andrzej II, który w 1206 r. uzyskał koronację na króla Halicko - Włodzimierskiego (rex Galiciae et Lodomeriae). W dalszych latach ziemia halicka stała się areną walk dynastycznych, zakończonych w okresie inwazji mongolskiej. Zjednoczenia Rusi Halicko - Włodzimierskiej dokonał Daniel Halicki, zmuszony jednak uznać zależność od Złotej Ordy. Jedność księstwa zdołał utrzymać także syn Daniela, Lew, rezydujący w powstałym na jego cześć Lwowie. Wskutek uzgodnień zawartych między Władysławem Łokietkiem a władcą litewskim Giedyminem doszło do rozbioru księstwa, na mocy którego ziemia halicka przypadła Piastowiczowi Bolesławowi Jerzemu Trojdenowiczowi, a Wołyń Giedyminowiczom. Sukcesję po Bolesławie przejął król Kazimierz Wielki, który zdołał utrzymać przynależność ziemi halickiej do Polski. Monarcha doprowadził też do założenia w Haliczu wspomnianego arcybiskupstwa (przeniesionego później do Lwowa), składającego się z diecezji przemyskiej, włodzimierskiej i chełmskiej, oraz przyłączonych wkrótce lwowskiej, kamienieckiej i kijowskiej. W 1370 r. powstało tu także arcybiskupstwo prawosławne. Król Polski nadał Haliczowi prawo magdeburskie oraz rozpoczął budowę zrekonstruowanego obecnie zamku. Po śmierci Kazimierza ziemia halicka przypadła Węgrom, a władztwo nad nią odzyskała królowa Jadwiga Andegaweńska. W 1434 r. Halicz wszedł w skład utworzonego przez Władysława Jagiełłę województwa ruskiego. Miasto typowo dla tych regionów miało charakter wielonarodowościowy. Zamieszkiwali je Polacy, Rusini, Niemcy, Żydzi a nawet Karaimi osadzeni tu przez Stefana Batorego. Często jednak cierpiało z powodu licznych najazdów tatarskich, kozackich i tureckich. W okresie rozbiorów znalazło się w zaborze austriackim, nazwanym zlatynizowaną formą od Halicza i Włodzimierza - Galicją i Lodomerią. Warto przy tym zaznaczyć, iż było to jednym z elementów austriackiej polityki "divide et impera", mająca na celu poróżnić Polaków i Rusinów (rozbudzając wśród nich ukraińską tożsamość narodową), z korzyścią dla monarchii habsburskiej. Ziemie te bowiem tradycyjnie wchodziły w skład krainy historycznej o nazwie Małopolska, którym to mianem określano południowo - wschodnią cześć Rzeczypospolitej. Zaborcom chodziło zatem z jednej strony o likwidację członu odnoszącego się do polskości, a z drugiej o nawiązanie do ruskiej przeszłości tej części Małopolski. W pierwszej połowie XX w. w regionie Halicza miały miejsce silne walki polsko - ukraińskie. Władze radzieckie wysiedliły tamtejszych Polaków w 1945 r. Od 1991 Halicz należy do Ukrainy i posiada status miasta rejonowego.
(na podstawie opracowania ze strony www.kresywschodnie. republika.pl)

Mapa z Wodnikami (są podkreślone):

Stanisławów.

Choć obecnie miasto mianuje się brzmieniem Iwano - Frankowsk (Івано-Франківськ), w Polsce często tradycyjnie określa się je jako Stanisławów. Założycielem owego nadbystrzańskiego ośrodka w 1662 r. był Andrzej Potocki, który nadał mu nazwę na cześć swego ojca, hetmana Stanisława Rewery Potockiego (niektóre źródła podają też iż uczynił to sam Stanisław). Stanisławów został założony jako bastion do ochrony przeciwko najazdom tatarskim, ale po upadku Kamieńca w 1672 r. pełnił również rolę fortecy antytureckiej. Miasto rozwijało się pod znakiem swej wielokulturowości, a do głównych jego mieszkańców należeli Polacy, Rusini, Ormianie, stopniowo zaznaczał się także napływ Żydów. Wraz z pierwszym rozbiorem Polski (1772) trafił pod panowanie austriackie. Dynamiczny rozwój Stanisławowa przypadł na lata po 1866 r., kiedy stał się jednym z przystanków na wybudowanej wówczas linii kolejowej Lwów - Jassy, i na przełomie XIX/XX w. był trzecim co do wielkości miastem Galicji. W odrodzonej Rzeczypospolitej urósł do rangi miasta wojewódzkiego a jego dynamiczny rozwój przekreśliła II wojna światowa, w której zginęło ok. 60 % mieszkańców. Stanisławów został zajęty przez ZSRR, a w latach 1941-44 przez Niemcy. Podczas obchodów 300 - lecia miasta jego nazwę zmieniono na Iwano - Frankowsk, na cześć ukraińskiego poety i działacza socjalistycznego Iwana Franko. Od 1991 roku Stanisławów pozostaje w granicach niepodległej Ukrainy jako stolica okręgu administracyjnego, licząca ponad 200 tys. mieszkańców.